Voor vele is het onduidelijk wat zeilen eigenlijk is, het is een onbekend gevoel wat veel van jullie waarschijnlijk nooit hebben ervaren. Ik heb het dan over zeezeilen.
Voordat we deze reis begonnen had ik wel is geproefd aan het zeezeilen maar was ik zelf nog lang niet zo ver om kapitein te zijn. Ik las laatst in een boekje dat zeezeilen ook wel vergeleken wordt met: “in je zeilpak onder de douche staan en briefjes van €100 verscheuren terwijl je aan het kotsen bent!” In platte zin klopt dit ook wel, zeker in Nederland. Onze beleving van het zeilen is echter iets anders; We zeilen conservatief en veilig met de bestemming als doel terwijl we genieten van de reis. Daarnaast blijven we natuurlijk al ons geld stuk slaan aan het onderhoud van het schip.
Een belangrijk onderdeel van het zeezeilen is het reven. Dit is een techniek van het verminderen van zeiloppervlak al naar gelang de omstandigheden, (wind, golven, bemanning, etc) hier zijn geen vaste regels voor en is bij elk schip weer anders. Op de Frank kan ik het voelen, het is de beweging van het schip, het wordt onrustig, het zeil voelt aan als een wild paard wat aan de boot begint te trekken. Een klein beetje zeil verminderen kan het conform dan erg vergroten.
Na meer dan 5000 mijl kunnen we ons wel echte oceaan zeilers noemen.
Golven kunnen erge boosdoeners zijn op zee. Ze zijn er altijd en tillen de Frank op waarna Frank het dal van de golf in surft. Door de versnelling die optreedt kan je wel 2x zo hard gaan. Golven zijn vaak niet ideaal, ze komen van verschillende richtingen en kunnen de boot erg laten schudden. De kracht waarmee de golven op het schip beuken is groot. Toch is het een bijzonder gevoel om te merken dat de Frank er toch steeds weer over heen komt.
Na verschillende avonturen met veel wind en golven hebben we besloten dat we in bepaalde omstandigheden niet meer uitvaren. We hebben op de Canarische eilanden ontdekt wat die grenzen zijn en daar gaan we niet meer overheen.
Na meer dan 5000 mijl kunnen we ons wel echte oceaan zeilers noemen. Lang achter elkaar op de oceaan zijn is een geweldig gevoel. De rust de eenvoud en het ritme zijn heerlijk. Er is weer tijd voor niks. Geen internet geen afleiding alleen Jet en ik. De dagen glijden voorbij en zijn gevuld met eten, vissen, zonnen, luisterboeken, zeilhandelingen, weer, route en genieten van de omgeving. Dit laatste is lastig om uit te leggen je zou zeggen dat er niet zoveel veranderd in de omgeving maar niks is minder waar! Geen golf is hetzelfde en de kleur van het water veranderd constant en dan zijn er de luchten. Op heldere dagen kan je ontzettend ver kijken je ziet wolken partijen, de maan, de zon en de sterren. Een sterrenhemel midden op de Atlantic is het mooiste wat ik ooit heb gezien.
Nog minder dan 100 mijl en dan zijn we er. Het is een raar gevoel te beseffen dat we straks na ruim twee weken weer op het land tussen de mensen zijn. Deze gedachtes staan nu in elk geval op papier kijken wat het gevoel straks aan land me brengt.
Update:
We zijn aangekomen in het paradijs. We hebben het gehaald we zijn mega trots op wat we samen hebben bereikt dit snakt naar meer. We kunnen nu de hele wereld aan.
