Gedachtes op de oceaan

We gaan binnenkort weer een lang stuk varen, hier zijn mijn gedachte tijdens de eerste lange oversteek.

Oversteken van het vaste land naar een eiland is altijd een bijzondere reis. In plaats van langs de kust te varen vertrek je vanaf de kust en laat je de kust achter. Zeker reizen die langer duren kunnen bij vertrek gezonde spanning opwekken. Bij het voorbereiden van onze zeilreis hadden we nog niet langer 19 uur met z’n tweeën achtereen gezeild. We wisten dan ook niet of we de oversteken überhaupt wel aan zouden kunnen. Ons idee was om in het eerste stuk tot aan de golf van Biskaje het op te bouwen. Steeds wat langere tochtjes en zo ons ritme goed te ontdekken. Helaas door alle technische problemen en veel slecht weer zijn we daar niet aan toe gekomen. Door afspraken met vrienden aan de andere kant van de golf hadden we zelfs wat haast. We besloten dan ook samen na een dag windkracht 7-8 tegen met golven van 3 meter om Rob mee te vragen op de oversteek. Dit gaf mij iets meer het gevoel dat er minder druk op mij lag. Ik voelde me toch verantwoordelijk voor Jet en de boot en kon daardoor mijn rust niet zo goed vinden.

De golf oversteken was een eitje we hadden een weer venster met weinig wind en niet extreem hoge golven. Helaas hebben we een deel moeten motoren omdat wij het niet snel genoeg vonden gaan. We hadden onze rust nog niet echt gevonden.

Nu dobberend voor de kust van Marokko met een snelheid van 3 knopen en alleen onder een prachtige sterrenhemel heb ik die rust helemaal ontdekt. De afgelopen maand hebben Jet en ik ons ritme gevonden. We zijn heel relaxed langs de Spaanse en Portugese kust gezeild. Veel geankerd en veel genoten. Eindelijk het gevoel dat we echt kunnen genieten. De volgende stap is verder door richting het zuiden. Omdat het ons zo goed beviel in portugal hadden we besloten daar wat langer te blijven en Marokko over te slaan. Dit betekend wel dat het dus een oversteek wordt van 5-7 dagen. Meer dan het dubbele van de golf van Biskaje.

Ik heb een heel lijstje van dingen die ik op orde wil hebben voor dat we gaan oversteken. De motor moet in orde zijn, de sateliet telefoon moet goed werken, tuigage moet gecontroleerd worden en zo zijn er nog talloze zaken die in mijn hoofd spelen.  Ook heb ik in me hoofd dat ik de 14de wil vertrekken, de verjaardag van me broer. Onbewust geeft deze datum mij een goed gevoel.

Zoals vele weten gaat op een boot bijna nooit iets volgens plan. De klussen lijst wordt afgewerkt maar niet alles kan worden opgelost. De motor lekt nog en het blok van de grootschoot breekt uit de giek na de eerste nacht. Ook vetrekken we een dag later omdat we niet alles geregeld krijgen.

We gaan. Naast ons in de haven ligt een andere Nederlandse boot met een vriendelijke schipper. De man vertelt dat hij al meerder rondjes carieb heeft gezeild samen met zijn vrouw. Ik vertel hem over onze plannen. We bespreken kort de route en de wind. Bij ons vertrek zwaaien ze ons uit en toeteren ze met hun misthoorn. Het is erg bijzonder voor ons dat deze mensen zo begaan zijn. Het geeft ons een boost en we hebben er allebei heel erg veel zin in. Nog even wat laatste WhatsApp berichtjes en we varen de pieren van de rivier Ayamonte uit. Met een koers pal zuid.

We zijn wat later op de middag vertrokken dus het wordt al snel donker, met een lekker windje zeilen we zuidwaarts. Aan boord is er altijd iemand wakker die oplet op andere schepen en zorgt dat de zeilen goed staan. We hebben dit opgedeeld in wachten van 3 uur. De eerste wacht begint om 2100 uur en is voor mij. Het verloopt allemaal rustig en we hebben goed kunnen zeilen. De volgende dag is onwennig wakker worden. Onze wereld is nu beperkt tot ons 12 meter lange bootje. We eten een lekker ontbijtje en luisteren naar Astrid Holleeder die haar boek Judas voorleest. Om de zoveel tijd doen we wat aan de zeilen of veranderen we van koers. We lachen veel  het bevalt ons goed zo met z’n tweeën op de open zee.

Als beginnend zeiler heb ik moeite met het vertrouwen op mijn keuzes. Anders dan op het land ben je op zee volledig op jezelf aan gewezen.  Ook is zeilen niet iets wat uit een boek te leren is of iets waar je een truckje voor kan ontwikkelen. Elk schip is anders en ook de omstandigheden verschillen. Nu met ruim 3000 mijl als schipper ontstaat er meer vertrouwen. Ik kan rustiger de situatie in me opnemen kan problemen voorkomen en als er toch iets gebeurd handel ik op de juiste manier.